Biliyorum okumayacaksın bu yazdıklarımı ama yazmak istiyorum işte; yarıda kalan bir şiirin şairi gibi hissediyorum kendimi yazmadığım zaman.Eksik,yarım ve bazen tükenmiş.Oysa şimdi elimde kalem ve önümde kirletilmeye layık bembeyaz bir sayfa var.Tutamıyorum kendimi, ruhumu yansıtmak istiyorum şu yarı ıslak kağıda.Onu da kendim gibi yalnız bırakacağım sonra, kitapların ortasında okunulmayı bekleyecekler yıllarca.Anılar beynimi yiyip bitirirken düşüncelerimin esiri oluyorum sebepsiz.Önce sen esiri olmuştun onların sıra bana geldi.Ben nasıl mıyım? Sensiz bir insan nasıl oluyorsa öyleyim işte.Hayatın bana biçtiği rolü oynamaya çalışıyorum.Düşüncelerim çatışıyor bazen ve seni o çatışmanın ortasından kurtarıp dudaklarına küçük bir buse kondurmak istiyorum.Gördüğüm her mavi bana seni hatırlattığı için odamın her yerini maviye boyadım.Unutacağımdan değil sakın yanlış anlama.Sadece daha huzurlu hissediyorum artık kendimi.Kendime senin bana verdiğin değeri vermeye çalışıyorum.Çünkü ben olsam senin yerinde öyle hissetmeni isterdim.Bilmeni isterdim ki dünyada senden başka hiç kimse senin kadar değerli değil.Bilmeni isterdim ki şu hayat şuan döktüğün gözyaşlarının tek bir damlasına değmiyor.Ağlamamaya çalışmak canımı daha çok acıtacak bunun için özür diliyorum senden.Diyordum ya
"Bulutlara uzanınca sensizlik;
Sonu gelir sessizliğin"...
Hayalini kurdum ama yapamadım bensizliği...
Sana ihanet edecekmişim gibi geliyor.Sevmeye çalışıyorum yapamıyorum.Olmuyor.Sevmeyi unutmadım elbette seviyorum ama sadece seni, sadece seni...Bu huyumdan nasıl kurtulurum bilmiyorum bir başkasını nasıl severim bilmiyorum.Aklım almıyor başkasına o gözle bakmayı.Biliyorum başarmam gerekiyor.Ama yapamıyorum.Seni evrenin merkezine koyuyorum beni içine çekiyorsun başım dönüyor.Evrenim sana ait benim tanrım sensin diyorum dualarıma cevap dahi vermiyorsun.Sesin gelmiyor,duyamıyorum seni.Konuştuğunu duyamıyorum ne demeye çalışıyorsun bilmiyorum ama dayan.Çok az kaldı.Geleceğim yanına.Söz...
